ارايه صورت هاي مالي
اين استاندارد به شرح و توضيح روش هايي مي پردازد كه مي بايست در تهيه صورت هاي مالي در نظر گرفته شود بطوريكه اين صورت هاي مالي از ويژگي كيفي قابليت مقايسه برخوردار باشند، منظور از قابليت مقايسه افزايش قابليت مقايسه صورت هاي مالي و اطلاعات مالي واحد گزارشگر با ساير واحد ها و همچنين امكان مقايسه صورت هاي مالي و اطلاعات مالي واحد گزارشگر با صورت هاي مالي دوره هاي قبل (ثبات رويه) مي باشد. اين استاندارد جهت تحقق اين هدف در اين بخش، الزامات حداقلي را كه در صورت هاي مالي تهيه شده برمبناي حسابداري تعهدي، مي بايست رعايت شود موردتوجه قرار داده است.
دامنه كاربرد اين استاندارد تمام صورت هاي مالي را كه با مقاصد عمومي در يك سيستم تعهدي تهيه مي شوند شامل مي گردد. در اين استاندارد اشاره شده است كه هدف اصلي صورت هاي مالي برآوردن نيازهاي استفاده كنندگان از صورت هاي مالي است؛ كساني كه به اطلاعات حسابداري موردنيازشان دسترسي مستقيم ندارند. استفاده كنندگان از اطلاعات حسابداري طيف وسيعي را تشكيل مي دهند، از ديدگاه استاندارد شماره يك استفاده كنندگان اصلي صورت هاي مالي در بخش عمومي عبارتند از : انواع پرداخت كنندگان ماليات، اعضاي قانون گذار، بستانكاران، عرضه كنندگان كالا و خدمات، كاركنان و كارمندان و رسانه هاي عمومي.
استاندارد شماره يك تصريح مي كند كه اين استاندارد براي گزارش هاي ميان دوره اي مورد استفاده قرار نمي گيرد، همچنين اين استاندارد براي كليه موسسات بخش عمومي بجز موسسات تجاري دولتي كاربرد دارد.
استاندارد شماره يك به تعريف اصطلاحات زير پرداخته است:
- مبناي تعهدي
- واحدهاي تجاري دولتي
- دارايي ها
- بدهي ها
- نهاده هاي اوليه
- اهميت
- توزيع ميان مالكين
- خالص دارايي ها – ارزش ويژه
- واحد حسابداري
- يادداشت ها
- مخارج
- درآمد