هزينه هاي استقراض
اين استاندارد رويه هاي متفاوت حسابداري درخصوص هزينه هاي استقراض را توضيح مي دهد و همچنين مواردي را كه در آن امكان سرمايه اي تلقي كردن هزينه هاي تامين مالي (استقراض) و انتقال آن ها به بهاي تمام شده دارايي هاي ساخته شده يا خريداري شده وجود دارد را مشخص مي كند. استاندارد شماره پنج مي بايست در حسابداري مربوط به هزينه هاي استقراض (هزينه هاي تامين مالي) به كارگرفته شود. در اين استاندارد هزينه هاي استقراض به مفهوم كارمزد يا هرگونه هزينه مازاد نسبت به اصل مبلغ استقراض شده توسط واحد اقتصادي تعريف مي شود. اين استاندارد نمي تواند شامل مخارج مربوط به نهاده ها يا آورده اوليه بعنوان خالص دارايي ها باشد و در آن بر اين نكته تاكيد شده است كه وجوه دريافتي از محل نهاده هاي اوليه، مي بايست متمايز از وجوه استقراضي تلقي گردد، دامنه اين استاندارد فقط مربوط به موضوع دوم (وجوه استقراضي) است.
برخي از اصطلاحات و تعاريف ارايه شده در اين استاندارد عبارتند از:
- نقد
- بدهي ها
- واحد اقتصادي
- درآمد